بی بی رقیه خاتون سلام الله علیها در فراق امام حسین علیه السلام ، دائما سراغ پدرش را میگرفت و او را صدا میزد.

اما نکته ای که در این مطلب قصد داریم بیان کنیم این است که حضرت رقیه سلام الله علیها از چه واژه ای استفاده کردند و چرا؟

حضرت رقیه (س) در خرابه شام میگفت: اَبـَه اَبـَه اَبـَه... و به ندرت از واژه ی " اَبتاه " استفاده نمود. حتما الان میگویید که "ابه" و "ابتاه" یک معنی را میدهد و هر دو یعنی "پدر"! بله درست است اما یک تفاوت وجود دارد و آن این است که ابتاه به معنای "پدرجان" است و "ابه" به معنای "بابا جون" ، یعنی ابه لفظ محاوره ای محبت آمیز است و اگر بخواهیم آن را دقیق تر به فارسی ترجمه کنیم این معانی از آن برداشت میشود: بابای قشنگم ، بابای نازم.

این نشان از رابطه بسیار محبت آمیز حضرت رقیه (س) با امام حسین (ع) است...

  آری دانستیم که بابای قشنگم یعنی "اَبَه" ؛ ولی هیچکس در جهان نمیداند "بابای خون آلودم" و "بابای سر بریده ام" یعنی چه! بدون شک هیچ دایرة المعارفی شامل این کلمات نمیشود و فقط رقیه میداند که "بابای بی سر" یعنی چه!