ماه گردون شرمسار زینب است........

هر دلی که شد حسینی در پناه زینب است.....

مرقد او را مپرس از اهل شام و اهل مصر.......

سینه ی ایرانیان ارامگاه زینب است...........

نیزه دار می گـفت : چادر دخترم کهـنه گشـته اسـت چـه بـاک ؟

نقشـه بـرای معجر رقیه کشـیده ام !!

پیش از آنی که عزادار محرم باشی ؛ 

سعی کن در حرم دوست تو محرم باشی ...

 بی بی رقیه خاتون سلام الله علیها در فراق امام حسین علیه السلام ، دائما سراغ پدرش را میگرفت و او را صدا میزد.

اما نکته ای که در این مطلب قصد داریم بیان کنیم این است که حضرت رقیه سلام الله علیها از چه واژه ای استفاده کردند و چرا؟

حضرت رقیه (س) در خرابه شام میگفت: اَبـَه اَبـَه اَبـَه... و به ندرت از واژه ی " اَبتاه " استفاده نمود. حتما الان میگویید که "ابه" و "ابتاه" یک معنی را میدهد و هر دو یعنی "پدر"! بله درست است اما یک تفاوت وجود دارد و آن این است که ابتاه به معنای "پدرجان" است و "ابه" به معنای "بابا جون" ، یعنی ابه لفظ محاوره ای محبت آمیز است و اگر بخواهیم آن را دقیق تر به فارسی ترجمه کنیم این معانی از آن برداشت میشود: بابای قشنگم ، بابای نازم.

این نشان از رابطه بسیار محبت آمیز حضرت رقیه (س) با امام حسین (ع) است...

  آری دانستیم که بابای قشنگم یعنی "اَبَه" ؛ ولی هیچکس در جهان نمیداند "بابای خون آلودم" و "بابای سر بریده ام" یعنی چه! بدون شک هیچ دایرة المعارفی شامل این کلمات نمیشود و فقط رقیه میداند که "بابای بی سر" یعنی چه!

مـرا دشـمـن بـه قـصـد کُشـت می زد

بـه جـسـم کوچـک من مُشت می زد

هر آن گـَه پایـم از ره خسـته می شد

 مــرا بــا نــیــزه ای از پُـشـ ـت مـی زد

تـوئـی مـاه مـن و مـن چـون ســتـارهـ

غـمـم گـشـتـهـ پـدرجـان بـی شـمارهـ

اگــــــر روی کــــبــودم را تــــــو دیــــدی

مــکــن دیــگــر نــظــر بـــر گـوشِ پـارهـ

بـیـا بـشـنو پـدرجــان صــحــبــتــم را

غــم تــــو بُــرده از کــف طـــاقــتـــم را

دو چشـم خویـش را یـک لحظه وا کن

بـبـیـن سـیـلـی چـه کـرده صـورتـم را

شاعر: سیدهاشم وفایی

***************

زبــری صــورت مـــن و دســتــان عــمـه ام

تــقــصــيــرِ كـوچـــه های يـهـودی شام بود

شــكــرِ خــدا هــوای مــرا داشـت خـواهـرت

در چــشــمـ هـا عــجــيــب نــگاهِ حـرام بـود

پــايـی كــه زخــم تــــــاول آن هــم نــيــامـــده

وقـتـی بـه دادِ آن نـرسـی ، ســرخ مــیشـ ـود

از ضـربِ دسـتـهـا چـه بـه روزش رسيده است

آن چـهـره ای كـه بـا نـفـسـی سـرخ مـيشـود

آنـقـدر پـيــر كـرده مــرا نــيــزه دارِ تــــــــــــو

هـركـس كـه ديـد طـفـلِ تـو را اشـتـبـاه كـرد

عــمــه بــه مـعـجـرم دوگـره زد ولـی بـبـيــن

روی مــرا كــشــيــدنِ مــعـجــر ســــيـاه کـرد

حـرف گــرسـنـگـی نـزدم بــاز هــــم زدنـــــــد

ايـن سـنـگـهـا عـزيـز تـو را سـيـر كـرده اسـت

تـــه مـانـده هـای گـيـسـوی نــازم تـمـام شد

در بـيــنِ مُــشـتِ پـيـرزنـی گـيـر كــرده اســت

شاعر:حسن لطفی